Het “nu”. Hoeveel boeken zijn er wel niet volgeschreven over het “nu”? Over dat hele kleine stukje illusionaire tijd wat we maar niet te pakken kunnen krijgen. Ondertussen is leven in het “nu” het makkelijkste wat er is. Want dat doe je al. Meer is er namelijk niet.
Het “nu” waar we met ons allen zo fanatiek achteraan jagen bestaat overigens helemaal niet. Tijd is, net als afstand en locatie een verzinsel van de mens. Daar is helemaal niets mis mee, het is natuurlijk een enorm voordeel als je ergens met iemand afspreekt en je bent daar vervolgens samen op hetzelfde moment aanwezig. Het nadeel van dit verzinsel is dat we er, helemaal gratis en voor niets, een illusionair verleden en een illusionaire toekomst bij hebben gekregen. Die we beiden voor waar aanzien.
Dat levert enorm veel problemen op. Met betrekking tot het verleden kunnen we ons diep schamen, over onze toekomst kunnen we ons gigantisch zorgen maken. Dat zorgt voor ontstellend veel trauma’s en angsten en het kost enorme hoeveelheden energie om alle verhalen met betrekking tot die trauma’s en angsten in je hoofd te bedenken en in stand te houden. Het is dan ook niet raar dat het “nu” zo felbegeerd is.
Maar het woord “nu” impliceert een tijdstip. En tijd bestaat niet. Verleden en toekomst bestaan niet. Alleen in de hoofden van mensen. Je kunt “nu” beter “dit” noemen. En dat is het enige wat er is. Dit. En dat is nogal een inzicht. Want als je accepteert dat er alleen maar “dit” is, dan accepteer je ook dat wat eerder gebeurd is nooit anders had kunnen gebeuren en dat je niet kunt weten wat er nog staat te gebeuren. En dat je daar al helemaal niet invloed op kunt uitoefenen.
Geen verleden, geen toekomst. Je wordt zelfs geen dag ouder, hoe mooi is dat? Je wordt niet. Je bent. In dit.
Vrij